W gościńcu „Amon” pod piramidą, jeszcze w tym roku będą odbywały się pokazy filmowe, dotyczące kamiennych kręgów w Jaworkach

Historia kamiennych kręgów: „Miejsca mocy” w Polsce. Szansa rozwoju dla Szczawnicy?

Podróżując po naszym kraju  możemy natrafić na tzw. „miejsca mocy”, czyli obszary lub obiekty emitujące energię o zróżnicowanym natężeniu, oddziałującą (najczęściej pozytywnie) na organizmy żywe. Miejsca te stanowią skarbnicę wiedzy archeologicznej, historycznej oraz naukowej, cieszą się też wyjątkowym zainteresowaniem ze strony radiestetów – badaczy i poszukiwaczy energii.  Ponoć miejsca mocy ukryte są na krakowskim Wawelu, w tzw. gruczole ziemi, na „Górze bogów” Ślęży i w wielu polskich miastach, gdzie według znawców tematu  ma się  koncentrować energia naszej planety. Szczególnym typem takich wyjątkowych miejsc są kręgi kamienne, pozostawione w spadku przez starożytne plemię Gotów, wędrujące z terenów Skandynawii na południe w poszukiwaniu lepszych warunków bytowych. W skupiska tych starożytnych formacji bogata jest zwłaszcza północna część Polski.  Kamienne kręgi odkryto na Pomorzu w miejscowościach: Grzybnica, Piaszno, Leśno, Odry i Węsiory.

Historii Kamiennych Kręgów nie można w pełni zrozumieć bez wiedzy kim byli Goci i skąd wzięli się w Polsce. Plemię to pochodzące z legendarnej wyspy Skandza,  przybyli na tereny południowego Bałtyku w I i II w.n.e. i nazwali te ziemie Gothiskandza (obecnie uważa się, że to rejon ujścia Wisły). Początek naszej ery to okres nasilania się zmian klimatycznych spowodowanych postępującym ochładzaniem. Zmiana klimatu wpłynęła na skrócenie się okresu wegetacji roślin i na wielkość zbiorów zbóż w całej Skandynawii, co odczuły to również plemiona zamieszkujące południowe wybrzeża Skandynawii, Goci. Lata nieurodzaju, głodu, przeludnienie, coraz trudniejsze warunki egzystencji w chłodniejszym klimacie, oraz opowieści o ciepłych krainach, gdzie ich mieszkańcy żyją spokojnie i dostatnio, wpłynęły zapewne na podjęcie decyzji o poszukiwaniu lepszych warunków życia. Swoją wielką wędrówkę plemiona rozpoczęły więc na południowym wybrzeżu Bałtyku nad dolną Wisłą. Osiedlili się na piaszczystych nieurodzajnych terenach lewej strony Wisły, rozprzestrzeniając się w kierunku zachodnim do granic Pomorza Środkowego i rzeki Redy. Kolejny etap wiedzie z  Pomorza, skąd Goci przeprawiają się na prawy brzeg Wisły i przez Mazowsze, a później wzdłuż Bugu i na Ukrainę aż do wybrzeży Morza Czarnego. Po podziale na Ostrogotów i Wizygotów wyruszyli na dalszy podbój Europy, docierając aż do wybrzeży atlantyckich dzisiejszej Hiszpanii, przyczyniając się do upadku Imperium Rzymskiego i tworząc nowożytną historię naszego kontynentu.

Kręgi oraz ich przeznaczenie.

Kręgi kamienne to ważny element kultury i religii pozostawiony nam przez to starożytne plemię. Świat wierzeń ich twórców dawno uległ zapomnieniu, nigdzie nie został utrwalony.  Badania archeologów poświadczają, że kręgi spełnialy najprawdopodobniej rolę miejsc kultu, nasuwa się jednak pytanie, jakiego rodzaju obrzędy i rytuały mogły się tam odbywać. Jakie znaczenie mogły mieć kamienne kręgi w życiu duchowym plemion gockich? Nadanie budowli kształtu okręgu nie było przypadkowe. Koło miało tu znaczenie zarówno symboliczne, jak i praktyczne. Jako symbol, okrąg od niepamiętnych czasów  mówi  o  mocy wszechświata, jego nieskończoności i wielkości. A znaczenie praktyczne? Krąg przez swój kształt umożliwia uczestnikom znajdującym się na granicy przebywać w jednakowej odległości od jego centrum i niejako brać udział w ceremonii w równym stopniu. Centrum kręgu mógł stanowić ogień, głaz o szczególnej mocy, według wierzeń uczestników, lub człowiek prowadzący magiczne, lub religijne obrzędy. Kształt budowli w formie okręgu, daje poczucie izolacji, wyciszenia znajdującemu się wewnątrz , możliwość odcięcia się od świata zewnętrznego i skoncentrowania uwagi, myśli, co w rezultacie ułatwia skupienie i zogniskowanie energii na osiągnięciu pewnego zadania lub celu. Ważny jest kształt kręgu, ponieważ każdy z uczestników ceremonii stojący, lub siedzący na obrzeżu kręgu w miejscu oznaczonym głazem o wydłużonym kształcie, oddalony w jednakowej odległości od środka, może skupić energię, połączyć ją z innymi uczestnikami. Kamienne kręgi, służyły nie tylko do obrzędów i rytuałów o magicznym charakterze, czego dowodem jest ich sytuowanie na cmentarzyskach lub w ich pobliżu. Innym nasuwającym się na myśl przeznaczeniem kamiennych kręgów mogło być ich wykorzystanie do ceremonii pogrzebowych. Według wierzeń wielu ówczesnych kultur, przejście zmarłego ze świata żywych do wieczności, do świata nieznanego i tajemniczego było czasem obfitującym w wiele zagrożeń i trudności. Jak wierzono, zmarli często nie chcieli lub nie wiedzieli jak się rozstać ze swoim światem, jak znaleźć drogę, którą należy iść. Zachodziła potrzeba udzielenia pomocy i wskazania kierunku, w którym powinni się udać. Zadaniem żyjących było otworzyć tę drogę, rozpiąć most pomiędzy światami Należało zapalić światła ułatwiające przejście ”na drugą stronę”. Prawdopodobnie światło miało przyciągnąć zwierzęta mocy, lub przewodników, którzy mieli towarzyszyć duchowi zmarłego w drodze do innych światów. Tą drogą mógł być silny strumień energii wytwarzany przez uczestników ceremonii pogrzebowej znajdujących się wewnątrz kręgu. Uczestniczyli w rytuale „otwarcia drogi” będącego pewną formą „windy czasu”, która umożliwia poruszanie się między czasami w celu zdobycia informacji lub wykonania pewnych działań związanych ze zmianami w czasoprzestrzeni. Możliwy jest również wariant, że był to jeden ze sposób komunikacji, czy porozumiewania się ze zmarłą osobą w przyszłości. Kurhany były sypane nad miejscami pochówku znaczniejszych i poważanych osób. Ich położenie w pobliżu kręgów świadczy, że uczestnicy rytuałów odbywających się w kręgach próbowali kontaktować się lub zapewnić sobie pomoc, poradę mądrych, poważanych, cenionych członków plemienia, którzy już odeszli. Ich rady i cechy osobowości za życia musiały być cenione i ważne dla plemienia z nimi się liczono i brano pod uwagę przy podejmowaniu różnych decyzji. Były one trafne, przez to cenne i wpływały korzystnie na los społeczności.  W jaki sposób grzebano zmarłych w kurchanach? Istniały dwa rodzaje pochówku. Pochówek ciałopalny polegał na tym, że po kremacji zmarłego na stosie jego prochy wsypywano do glinianej urny i zakopywano. W pochówku szkieletowym zmarłych chowano układając ciało w drewnianej wydrążonej kłodzie.

Przeznaczenie kamiennych okręgów wiąże się z potrzebą uzyskania odpowiedzi na zagadnienie dotyczące spraw mających się rozegrać w bliższej lub dalszej przyszłości i dotyczących losów członków, rodu czy plemienia itp. Mamy w tym przypadku z działaniami magicznymi, obejmującymi zagadnienia jasnowidzenia i prekognicji w ramach rytuałów szamańskich, związanych z podróżami do różnych światów. W tym wypadku kamienne kręgi były miejscem, gdzie teraźniejszość łączyła się z przeszłością i przyszłością. Kamienne kręgi mogły spełniać rolę instrumentu do pozyskiwania za pomocą magii przez plemiennych kapłanów, szamanów pewnych informacji umożliwiających zupełnie nie magiczne i praktyczne ich wykorzystanie w życiu codziennym.

W środku każdego kręgu znajdowała się kamienna stella, czyli pionowo wbity w ziemię kamień, wysoki nawet do 2 m. Przyjmuje się więc, że miejsca te były także  miejscami zebrań starszyzny rodowej, wieców (tzw. Tingów), na których zapadały najważniejsze dla plemienia decyzje. Nazwa kamiennych kręgów, pochodząca ze Skandynawii „dommaringar”- „kręgi sędziowskie” oddaje zatem bardzo dobrze ich charakter, rolę, przeznaczenie. Skandynawscy sędziowie byli nie tylko strażnikami prawa, ale i nauczycielami, przekazicielami, stróżami obyczajów, historii, wierzeń, obrzędów i rytuałów. Pełniąc tak wiele ważnych funkcji społecznych, musieli mieć swoje miejsca święte niedostępne dla zwykłego człowieka, w których wykonywali swoje obrzędy (większość z nich była działaniami magicznymi). Kamienne kręgi świetnie spełniały rolę takich „świątyń”. Budowle te, posiadające dziwne nie w pełni poznane właściwości, jeszcze dziś potrafią oddziaływać, wzbudzić u człowieka współczesnego zainteresowanie i zadumę nad światem i czasem, który minął bezpowrotnie, a jednak z  którego wyrasta nasza wspólna historia.

Do tematu powrócimy.